سال ها انتظار برای خروج ویجر یک از اخرین مرزهای منظومه شمسی (ناحیه ای از فضا که ذرات ساطع شده از خورشیدمان تا آن نقطه میرسد) بالاخره به پایان رسید و ویجر یک از منظومه شمسی خارج شد. ویجر اولین ساخته دست بشری است که از منظومه شمسی خارج شده و راه خود را به سوی ستاره های دور دست همچنان ادامه میدهد. ناسا تخمین زده که ویجر برای رسیدن به نزدیک ترین ستاره در مسیر خود حدود ۴۰۰۰۰ سال فاصله دارد!!. ( بله، فضا واقعا بزرگ است ).
همانطور که میدانیم مرز منظومه شمسی قابل رویت نیست در واقع مثل نوار خط پایان مسابقه ماراتن نیست تا شما از آن رد شده و خود را در طرف دیگر ببینید. مرز منظومه شمسی از نوع نامشخصی است. معمولا از کلمه منظومه شمسی یاد این جمله که سیاره های همسایه نزدیک مان است می افتیم، اما دانشمندان از اصطلاح دیگری استفاده می کنند که اشاره به این دارد هر جای از فضا که کشش خورشید بزرگتر از هر ستاره ای دیگری باشد منظومه شمسی است. ناسا چگالی پلاسمای خورشید را اندازه گیری میکند و با درک اینکه چگالی بالاتری روی مرز شمسی در مقایسه با فضای بیرون شمسی وجود دارد می گوید ویجر منظومه شمسی را ترک نکرده است. ویجر از منظومه شمسی اصطلاحی ما عبور کرده است اما هنوز ۳۰۰ سال دیگر مانده تا به ابر اورت برسد نقطه ای که بیشتر دانشمندان به مرز مابین منظومه شمسی و فضا توافق دارند. در ابر اورت گرانش کششی سایر ستاره ها بزرگتر از ستاره منظومه شمسی خودمان یعنی خورشید است و ویجر هنوز کاملا به آن نقطه نرسیده است.