سحابی ها انواع متنوعی دارند و ستاره شناسان سحابی ها را زایشگاه ستاره ها می دانند در حالیکه برخی از سحابی ها محل مرگ ستاره ها هم هستند، عبدالرحمان صوفی رازی دانشمند ایرانی نخستین کسی بود که سحابی ها را کشف کرد، او هنگامی که شمال آسمان را رصد می کرد، متوجه توده ابر کوچکی شد که همواره در گوشه ای از آسمان همواره ثابت است. او این جرم را سحابی یا شبه ابر خواند.
سحابی ها ابرهای بسیار وسیعی هستند که در فضای بین ستارگان معلق اند، این اجرام گسترده از گازهای بسیار رقیقی تشکیل شده اند که فشار هوای آن ها تنها یک دهم فشار هوا در خلا است! این بدان معنا است که سحابی ها از خلا هم کم فشارترند! عبدالرحمن صوفی رازی دانشمند ایرانی اولین کسی بود که آنها را کشف کرد.
این توده های گاز در واقع از خود نوری نمی تابانند و وقتی به آنها نگاه می کنید در واقع نور بازتاب یا شکست نور ستارگانی را می بینید که در دل این ابرهای عظیم و یا در همسایگی آن ها حضور دارند! امروزه بیشتر ستاره شناسان واژه سحابی را فقط برای ابرهای گرد و غبار و گاز موجود در کهکشان راه شیری و دیگر کهکشان ها مورد استفاده قرار می دهند. آنها این سحابی ها را به دو دسته تقسیم می کنند، سحابی های پراکنده یا دی فیوز و سحابی های سیاره نما که هر دو نوع سحابی، سحابی گازی نیز نامیده می شوند.
ستاره شناسان سحابی ها را به عنوان زایشگاه ستاره ها می دانند. از آنجایی که اغلب ستارگان از دل سحابی ها متولد می شوند، نکته جالب این است که برخی از سحابی ها محل مرگ ستارگان نیز هستند. وقتی یک سیاره در ابعاد خورشید یا بزرگتر از آن به پایان عمر خودش می رسد، با یک انفجار سوپر نوا هاله رنگین به دور خود ایجاد می کند و یک سحابی را تشکیل می دهد. سحابی پراکنده بزرگتر از سحابی نوع دیگر است. بعضی از سحابی های پراکنده به قدری گرد و غبار و گاز دارند که می توانند ستاره ای را به اندازه خورشید تشکیل بدهند .
یک سحابی پراکنده ممکن است در نزدیکی یک ستاره روشن و بسیار گرم به وجود بیاید. نور ماورابنفش متراکمی که از ستاره خارج می شود، اتم های گاز سحابی را انرژی دار می کند و به جرم آن این توانایی را می دهد تا نور ساطع کند. یک سحابی پراکنده از این نوع سحابی نشری نامیده میشود. ستاره شناسان باور دارند که بعضی از سحابی های نشری مکان هایی هستند که ستارگان جدید در آن شکل می گیرند.
نیروی جاذبه باعث می شود که بخشی از گازها و گرد و غبار سحابی منقبض و در داخل جرمی کوچک تر، متراکم تر و بهم فشرده شود. این انقباض برای میلیون ها سال ادامه پیدا می کند و به مرور زمان این جرم به قدر کافی داغ می شود تا بدرخشد و ستاره جدیدی را تشکیل بدهد.
یک سحابی پراکنده همچنین در کنار یک ستاره سرد به وجود می آید. در این نمونه نور ماورابنفشی که از مبدا ستاره خارج می شود خیلی ضعیف است و نمی تواند موجب شود تا اتم های گازی سحابی نور ساتع کنند. اما ذرات گرد و غبار موجود در سحابی پراکنده نور ستاره را بازتاب می دهد! ستاره شناسان این نوع سحابی پراکنده را سحابی بازتاب دهنده می نامند.
اگر یک سحابی پراکنده در یک ناحیه ای که هیچ ستاره ای در نزدیکی آن نیست، نه نور کافی خارج می کند و نه نوری بازتاب می دهد که بشود آن را مشاهده کرد. در حقیقت ذرات گرد و غبار سحابی ها نور را از ستارگانی که آن ها را احاطه کرده است، می گیرد و جذب می کند. ستاره شناسان این نوع سحابی پراکنده را که نمی توانند از خودش نوری ساطع کند یا نوری بازتاب کند، سحابی تاریک می نامند.
سحابی سیاره نما ابرهایی شبیه به یک توپ متشکل از گرد و غبار و گازی است که ستارگان مشخصی را احاطه کرده است. سحابی سیاره نما موقعی شکل می گیرد که یک ستاره شروع به یک ریزش به داخل خود و بیرون انداختن و دور انداختن لایه ای به خارجی تر از جوش می کند. حالا با پیشرفت علم و تکنولوژی می دانیم که آنچه که رازی آن را سحابی نامیده است، در واقع نزدیک ترین کهکشان به زمین است. اگر در جایی خارج از شهر های آلوده باشید. شما هم می توانید این کهکشان را با چشم ببینید.